In my stilword tyd, vanoggend, kom die teks uit Genesis 3 – die sondeval. Eva, die slang, die werk van satan, Adam, die Here. Die versteurde verhoudings wat die mens hul self kan uitdink, redeneer en beliggaam sonder om God werklik, werklik in die detail te ken. Die Here ken my-Sy-tyd om die boodskap te gee soos dit pas in my ritme, keer op keer. Ons praat met mekaar oor ‘n klomp sake. Onder andere hoe ek so besig kan wees met die goedheid wat Hy gee, dat ek so goed omgaan met die goedheid wat Hy gee, selfs in my kennis en wysheid wat ‘n gawe is van Hom, maar in Sy goedheid vir Hom wat die Gewer daarvan is, kan mis. Soms dink ons, ons raadpleeg Hom, maar doen ons? Baie keer is ons soos ou Adam en Eva vasgeloopdes, menslik gesproke. Maar,... en genade is die ‘maar’ wat God, God maak en nie ‘n vasgeloopde nie....’maar’, Hy kom soek sy skepsel altyd weer op. Hy is deeglik bewus van ons en die hele situasie, maar hy gee die geleentheid – hoe mooie manier van liefde wys – vir die mens om self terug te keer en te antwoord as Hy ‘maak’ of Hy ons soek. Haai, die Here hoef ons nie te soek, soos Hy gemaak het met Adam en Eva nie, want Hy is dan die Skepper van die plante en bome en alles – Hy sien reg deur die ‘blare’ en die ‘pooglike-bedekkings’ van ons lewe. Die mooie mooi, is dat ons moet sien en weet, Hy IS daar en soos in ‘n goeie verhouding, gee Hy ruimte ook vir ons om tot verhaal te kom. Wel, dit is die oggend ontdekking. Ek bid toe en vra onder andere dat Sy Gees my sal help om voortydig plan te maak met vasgeloopde paaie wat kan uitdraai en dat versoening sal geskied. Dit was 05:00h vanoggend.
‘n Uur en ‘n half later, gaan skakel ek die tuinsproeiers aan om die bar grond waar daar die afgelope tyd gewerk is, nat te maak sodat daar weer gras kan groei. Dit is los modderige grond. Bykans onafwendbaar, trap ek in die modder in die proses om die sproeiers beter te versprei. Met my hande krap ek die modder en graswortels om die sproeier koppe weg vir beter aksie van die sisteem. Bemodderd dink ek, sjoe ‘n mens kan in jou gewone doen dinge van die lewe bemodderd raak, maar gelukkig is die sproeiers en water daar sodat ek in die modder my kan skoon kry. Vanselfsprekend trek ek die metafoor deur na wat ek vanoggend gelees het – soms bemodderd, maar Christus bewerk versoening deur die afwassing daarvan – oulik die ou toepassing, dink ek. Jap, totdat ek in die huis wil instap...die bietjie modder wat nog op die sool van my oefenskoene vassit, sukkel om af te kom. Ek kap en stamp my voete harder en harder op die trappies van die agterdeur, maar nee wat die aanpaksel klou. Weereens stap ek na die sproeier en hou my skoen se sool bo-oor die sterk spuitende water. Na berekening moet dit af wees en ek kyk weer....honde mis...lekker vars honde mis....dit SIT! Weet jy, die Here praat so duidelik met my daar staande in die tuin, in die modder by die sproeier: Soms dink jy dis vuil en bemodderd en dat ‘n afwas en vergifnis maklik kom. Want ons almal raak vuil deur die gewerk in die lewe, maar soms in die gewerk trap ons in honde stront sonder dat jy dit weet. En dit is eers wanneer ons ander terreine wil betree en plekke wil heen gaan, dat die smetsel ons terughou. Om honde mis af tekry, is ‘n proses, dit vra ander stappe, ander maniere van plan maak, ander maniere van dink, ander paaie loop.
Ek vra dadelik: Mag u Gees my nie net help met die modder in my lewe nie Here, maar ook die onwetende kleefsels wat my soms eers later inhaal in die lewe.
Want jy sien; ek het ‘n keuse gehad om as te ware deur die modder te loop. Op my eie Here het ek mos my plan gehad om die modder te hanteer, maar die ander bevuilsel wat tussen die modder vebloem was...ai, my sig was te min en my planne onuitgewerk. Dankie dat U my kom opsoek, al ruik ek soms na honde mis, al hop ek een-beentjie rond in die lewe. U is my Here en my God, die een by wie ek my skoene kan uittrek.
